De winkel is definitief gesloten

Verhaal van Bart, een klant

Papa’s platenkast was altijd al iets wat mij fascineerde. Ik wist niet precies wat daar in de kast stond, maar het straalde iets uit. Grote voorwerpen met aantrekkelijke afbeeldingen.

Toen uit deze voorwerpen geluid bleek te komen was mijn enthousiasme niet altijd even groot. ‘Raw power’ van Iggy Pop was niet iets wat de 3 jarige ondergetekende meteen in extase bracht. Er was eerder sprake van gevoelens van angst.

Toch zou je kunnen zeggen dat deze brainwash sessies uiteindelijk zijn werk hebben gedaan. Op 12 jarige leeftijd viel ik mijn moeder lastig met lange uiteenzettingen over de, in mijn ogen, meest fantastische albums van Pearl Jam en the Red Hot Chili Peppers (resp. ‘Ten’ en ‘Blood Sugar Sex Magik’). Destijds afgespeeld via een cassette of een cd, die dan altijd weer door papa werden aangeschaft.

Ondertussen had de cd een dermate grote opmars gemaakt dat de platen verhuisd waren naar de zolder. Niet veel later werden ze zelfs opgeruimd. Ik zie mijn vader hoezen signeren met zijn paraaf en de stapels platen in de achterbak van de auto gooien. Ik was nog nooit zo verontwaardigd geweest. Hoe kon je dit die mooie hoezen aandoen? Wie gaat nu het eerste album van Led Zeppelin bekladden met een lullig paraafje? Bovendien dit was mijn (muzikale) erfenis. Niets verwachtte ik van mijn ouders, maar deze iconen zouden en moesten in mijn bezit komen. Ik zou ze koesteren en het respect geven wat ze verdienden.

Mijn protesten werden niet gehoord. De platen verhuisden naar een oom met een illegaal café. Daar zouden de platen tenminste nog gedraaid worden. Daar had ik als platenspelerloze 18 jarige niet van terug. Maar zodra er weer een familiefeest was liet ik geen kans onbenut om de kwestie aan te snijden.

Mijn studententijd en de aandacht voor andere belangrijke dingen in het leven, in de categorie vrouwen, drank en tentamens, verminderde de aandacht voor het verloren erfgoed. Drie jaar geleden kwam er echter een keerpunt. Een goede vriend van me gaf me voor mijn verjaardag een platenspeler. Vinyl beleefde inmiddels een sterke revival en verspreidde zich als een epidemie. Veel vrienden waren platen aan het kopen. Er ontstonden luisteravondjes en de behoefte om elkaar de loef af te steken met de mooiste, raarste vooral tweedehands exemplaartjes.

Het overlijden van mijn Lenco gooide roet in het eten. Het Roadburn festival zou beginnen. Flink wat mensen zouden komen slapen en een afterparty zonder platenspeler leek een onmogelijkheid.

Een bezoek aan Maarten bracht mij naar een witte Rega RP1. Er was weinig overtuiging nodig. Ondanks de informatie ‘dat dit toch echt een showmodel was,’ zou en moest de Rega mee naar huis. ‘U bent hongerig?’ was het enige juiste commentaar.

Met deze aanschaf was de hobby omgezet in een verslaving. Verschillende steden in Nederland werden bezocht, met als excuus: ‘ja, daar is volgens mij ook nog wel een leuk platenzaakje.’ Al snel waren de creditcard gegevens ook al gekoppeld aan amazon.com en was er geen weg meer terug.

Mijn laatste ‘act of crime’ was het aanschaffen van een performance pack voor de RP1. Aanvankelijk was ik wat terughoudend. De prijs leek in verhouding tot de speler groot. Hierop dropte Maarten de vraag: ‘is muziek belangrijk voor jou?’ Het resultaat was de beste aanschaf van 2012 en een mooie muzikale toekomst voor de boeg.

Bart Streefkerk, Tilburg, augustus 2012.

PS Mijn vader heeft zijn oude schatjes weer opgehaald en samen hebben we ze weer nieuw leven ingeblazen!