Bij de jeugd hoor ik vaak; “klassiek, daar geef ik niets om”. Dat is hetzelfde als ik zeg dat ik niets om popmuziek geef. Klassieke muziek heeft zo veel verschillende soorten variaties dat ik het me niet voor kan stellen dat er voor iemand niet iets tussen zit wat ‘ie mooi kan vinden.
Vroeger, toen ik nog in mijn funk-soul-en-disco periode zat (wat ik overigens nog steeds draai), luisterde ik zelden klassiek. Bij mijn vader in de auto stond ofwel een praatprogramma op of een klassieke zender. Zo hoorde ik wel eens wat voorbij komen waarvan ik dacht ‘goh, dit is wel mooi’. Maar ik onthield het niet en ging er dan verder ook niet naar op zoek. Ik had wel het idee erdoor gevormd dat ik klassieke muziek mooi kan vinden maar dan moet je wel datgene vinden wat je lekker in het gehoor ligt. En zo gebeurde het ook wel eens dat ik een plaatje van mijn ouders op zette en zo mijn eerste thuis ervaring op deed. Piano muziek had wel de voorkeur. Een groot orkest waarbij het koper door de kamer vloog had ik wat meer moeite mee. Strijkers in een kleine bezetting kon mij ook wel tot verroering brengen. Als het allemaal maar niet te ingewikkeld werd.
Op een mooi moment leerde ik mijn huidige vrouw kennen. Ze studeerde piano aan het conservatorium hier in Tilburg. Ik was eerlijk gezegd blij dat ik niet de klassieke muziek verworpen had en wel een open mind gehouden had. Dat kwam bij “het hof maken” toch wel goed van pas. Door mijn vrouw leerde ik echt naar klassieke muziek luisteren en op het moment dat iedereen de LP bij de prullenbak zette of aan het “goede doel” gaf ben ik gaan kopen. Duizenden klassieke LP’s heb ik in geladen. Ik had inmiddels begrepen, mede door mijn bezoek aan Vincent Bruzzese, de eigenaar van Totem Acoustic luidspreker fabriek, dat ik vooral moest kijken naar de oude persingen van rond 1960. De platen zijn zwaar maar de opnames zijn legendarisch goed vaak. Daarnaast, en dat leerde ik door met mijn vrouw naar de vele uitvoeringen te luisteren, werd de muziek anders gespeeld. Romantischer misschien, maar wat mij betreft meer uitgediept.
Ik kwam er ook achter dat er ook een soort alle 13 goed platen onder de klassieke zaten. Ik ben vele LP’s met dezelfde voorkant en inhoud tegen gekomen. Het populaire genre zogezegd. Daar heb ik er dan ook bergen van naar de stort gebracht. Het was een soort manie geworden. Het zoeken naar de oude zwarte schijf. Uiteindelijk hebben we daar wel een interessante verzameling aan over gehouden. We zitten regelmatig uitvoeringen te vergelijken van een zelfde muziekstuk gespeeld door verschillende orkesten/dirigenten of verschillende solisten. Dat is prachtig om te doen. Waar de één een fantastisch technisch hoogstandje met weinig muzikaliteit laat horen, speelt de ander het zelfde stuk op een manier dat het recht je ziel binnen komt.
Het leuke van tweedehands platen kopen is dat je exemplaren kunt vinden die een historische opname herbergen. En dat voor relatief lage kosten. Laat die plaat dan ook nog eens de muziek fraaier weergeven dan hebben we toch wel een unieke kans nog steeds om muziek te ontdekken waar we niet zo snel bij stil staan.
Dus snuffel in mijn klassieke platen bak probeer wat uit, uiteindelijk komt er iets op je pad waar je het bestaan niet van had kunnen vermoeden.
